دلم می خواست بهانه ای باشد برای فراموش کردن همه چیز
اما حالا دلم می خواهد همه چیز بهانه ای باشند برای فرراموش کردنش
دلمــــ پُر است
پُـــرِ پُـــرِ پُـــر
آنقــــــدر که
گاهیــــ اضافه اش، از چشمانمـــ می چـــــکد!!!
امشبـ هیـ ـچ نمے خوآهمـ
نهـ آغوشتــ رآ
نهـ نوآزـش هآے عآشقآنـ ـه اتــ رآ
نهـ بوســ ـهـ هآے شیرینتــ رآ
فقـ ـط بیـــ ـآ
مے خوآهمـ تآ سحـ ـر بهـ چشمآنـ زیبآیتـ خیـ ـرهـ بمآنمـ
همـ ـیـ ـن کآفیستــ
برآے آرامـ ـش قلبـ بے قرآرمــ ...
از عـــــذاب با تــــ ــــ ـــــو بودن در ســـــــکوت خود خرابمــ
نه صبــــــــورم و نه عاشق ، من تجسم عذابمـــــــــــ
تو ســـراپا بی خیالی ، من همه تحمـــــــل درد
تو نفهمیدی چه دردی ، زانوی خستــــــــــمو تا کرد!!!!!!
تَنهایـے اَمـ را بـآ کَســے قٍسْمَت نَخوآهَمـ کَرב،..
یٍکْبآر تَقسیمـْ کَرבَمـ.........چَندیـטْ برآبَر شُـב.
یــــــعــــنــــے کـــم آوردهـــ ام . . .
یــعــــنــــے دیـــــگـــــر کـــــارے از دســــتــــ خــــــودمـــ
بـــــراے خـــــودم بـــــر نــــمــــے آیـــــــد
دل درد گرفته ام از بس فنجان های قهوه را سر کشیده ام....
و تو ته هیچکدام نبودی...
میخواهم قهوه بخورم...
تلخ است...
لطفا کمی به فنجانم نگاه کن...
ما همیشه به اندازه ی یک فنجان چای شیرین وقت داشتیم...
ولی...
هیچ گاه حرفی جز تلخی جدایی ها نزدیم...
دارم با نبودنت کنار می آیم...
فقط با بودنت کنارش،کنار نمی آید دلم!!!
درد ، مرا انتخاب کرد...
من ، تو را...
تو ، رفتن را...